Column februari 2024

Alleen, maar niet eenzaam…

Zo, het zit erop. Mijn eerste raadsvergadering cyclus als zelfstandig raadslid, onder de naam Lijst Schouten. Dat is natuurlijk best even wennen en gisteravond betrapte ik me erop, dat ik toch even in de wij-vorm ging spreken, maar het is nu ik en dus geen wij. Ach, als dat het ergste is, dan valt het nog wel mee.

Ik heb me voorgenomen om vooral vooruit te kijken en niet meer achterom, al wordt dat natuurlijk lastig als je een column schrijft over de raadsvergadering van de afgelopen maand, maar je begrijpt best wel wat ik bedoel.

Natuurlijk is het wennen als zelfstandig raadslid en vraag je je af, wat is de inbreng nog en belangrijker heb je als eenling nog invloed? Kan je het verschil nog maken? Ja, dat kan en dat is gisteren tijdens de besluitraad ook wel gebleken. Niet zelden bleek 1 stem doorslaggevend en dus ook die van mij kan het kwartje de andere kant op doen vallen.

De eerste vergadering was natuurlijk best even spannend, maar zoals altijd rug recht, schouders naar achter, borst vooruit en het nemen zoals het komt, iedereen een hand geven, wat kan je anders? Zo zit het in mijn systeem. Ik kan iedereen en dus ook mezelf recht in de ogen kijken, hoewel ik weet dat er achter mijn rug om anders wordt beweerd, maar daar ga ik me niet toe verlagen en is niet op mijn conto.

Een emotioneel moment was voor aanvang van de debatraad, waar tijdens het traditionele handen schudden voor de vergadering Muhammed Korkmaz en ik elkaar over de tafel heen even stevig omhelsde en hij mij in mijn oor fluisterde “bedankt voor alles en voor wat je me geleerd hebt” dat deed goed en emotioneerde natuurlijk ook. Dat zegt meer dan welke stap hij ook neemt, dat zegt veel.

Als laatste in de cyclus is de besluitraad en daar draait het natuurlijk om, want dan wordt er gestemd, over raadsvoorstellen vanuit het college, amendementen (wijziging in het raadsvoorstel vanuit 1 of meerdere fracties) moties (voorstellen behorende bij raadsvoorstellen) of moties vreemd aan de agenda (voorstellen die niet bij een van de raadsvoorstellen die op de agenda staan passen) en over dit alles mogen wij en ja dat is een voorrecht onze stem uitbrengen en zoals te doen gebruikelijk wordt een voorstel aangenomen bij meerderheid van stemmen.

Dat stemmen was gisteren dus regelmatig 10-9 of andersom 9-10, het verschil of een voorstel aangenomen is of niet. Dus letterlijk elke stem telt.

Het was heerlijk om weer vooral de inhoud in te gaan, zonder er over na te hoeven te denken wat de ander er van vindt. Soms terug te grijpen naar het verleden, om zodoende een juiste afweging te maken. Altijd op de inhoud en nooit op het sentiment, want het gaat niet om een individu of een ego, maar het gaat erom wat het best is voor ons mooie dorp Baarn. Dat houdt ook in, dat ik geen moties of amendementen ga steunen die wedijveren over welke het meest een open deur intrapt, zeker niet als de wethouder aannemelijk maakt dat deze motie of amendement overbodig is. Zelfs als het onroerend zaak belasting betreft.

Alleen, maar niet eenzaam. Zo voelde het deze maand, ook vanwege de vele begripvolle berichten die ik heb ontvangen en natuurlijk ook een enkele wat minder positieve, maar daar moet je als volwassen vent ook mee om gaan.

Ik heb het plezier in het raadswerk weer terug en het doet me goed dat velen van jullie mij nog weten te vinden, zoals altijd zal ik me vol overgave inzetten voor ons mooie Baarn. Op de inhoud dat dan weer wel.

Ach en dat sommige wat lastig kunnen dealen met de nieuwe situatie is een gegeven en waait ook wel weer over. Niet teveel achterom kijken, maar vooruit en gelukkig hoef ik niet over mijn schouder te kijken.

Tino Schouten