Volksvertegenwoordiger

Ombudspolitiek

Tegenwoordig in mijn eentje moet ik wel eens keuzes maken. Waar ga ik wel heen, of waar niet en dat heeft met tijd en zeker ook prioriteit te maken. Wat natuurlijk ook meespeelt is de simpele vraag “heeft het zin?”

Zo is er vanavond een college ophaalsessie (voorheen informatieavond), om informatie te delen en/of input op te halen. Klinkt leuk, maar in de praktijk liggen de plannen al op de plank en is de input vooral voor de bühne en gebeurt er later weinig mee. Wat voor mij ook niet meehelpt is het “besloten” karakter van deze bijeenkomsten. Dus veel van wat daar besproken wordt, krijgt niemand in Baarn verder mee en wat mij betreft behoort discussie (debat) in de openbaarheid van de raadszaal.

Tja, en als je dan weer eens vandaag zoveel input krijgt vanuit de Baarnse samenleving en hoort hoe schandalig er soms omgegaan wordt met ondernemers, die inmiddels al 18 weken wachten op een antwoord. Of een vereniging die zonder enige kennisgeving aan de kant geschoven lijkt te worden. Of zoals al gemeld projectontwikkelaars die wel snel willen bouwen. Of dreigende verhuizing van ouderen naar buiten Baarn, dan kan ik me belangrijkere zaken voorstellen dan een ophaalsessie waarvan de uitkomst al zo goed als vast staat. En dan zal ik de pen maar weer eens oppakken om schriftelijke vragen te stellen, maar ja daar ben je volksvertegenwoordiger voor.

Soms vraag ik me wel eens af, of ik de enige ben die deze info krijgt, of de enige die zich er druk over maakt? Dan is “iemand moet het doen” niet genoeg.

Daarom spreekt de #ombudspolitiek van Richard de Mos met zijn Hart voor Den Haag mij zo aan, maar de vraag rijst, wie gaat het straks doen?