Emotie…

De titel van deze column heb ik al eerder gebruikt, maar dekt wat mij betreft ook nu de lading. Want, het er was weer een hoop emotie deze raadscyclus. Niet alleen bij mij, maar in de algemeenheid.

Uiteraard kwam er bij de aankondiging van mijn naderende afscheid van de Baarnse politiek enige emotie kijken, niet direct vanwege het feit dat ik stop, want daar leef je langzaam naar toe. Maar, niet in de laatste plaats omdat je al eens terugkijkt op alles wat er gepasseerd is, maar ook nadenkt over wie je daarbij allemaal heeft geholpen. En hoewel het afscheid niet nu is, wilde ik wel tijdens mijn laatste Algemene Beschouwingen Edwin bedanken, maar ik durfde het niet. Het stond op mijn papiertje, niet op het officiële stuk, het stond er op als laatste zin “Edwin Bedankt” Ik durfde het niet omdat ik dit keer niet wilde breken, niet mijn emotie tonen. Alleen al bij de gedachte dat dit kleine zinnetje maar met zoveel betekenis er aan kwam om uit te spreken, gaf mij de welbekende brok in de keel. Ik koos er voor het zo te laten, de dankbaarheid is er niet minder om, maar de emotie zou de overhand nemen.

Regelmatig aan de keukentafel wordt er bij ons over de Baarnse politiek gesproken, over de voorliggende voorstellen, maar ook over wat ik nu weer gehoord heb, of voor benaderd ben. Zo werd vorige maand duidelijk dat Veld 7 (bij Eemboys) zou verdwijnen, want de hockey moest daar hun veld aanleggen. Na een gesprek met Eemboys, keerde ik huiswaarts en vertelde er over aan de eerder genoemde keukentafel, gepassioneerd omdat ik niet tegen onrecht kan, omdat ik niet tegen meten met twee maten kan. Geëmotioneerd, omdat ik niet kan geloven dat er zo met een Baarnse vereniging om wordt gegaan. Ik krijg dan steevast een bezorgde reprimande van Annemarie en het denk je wel om jezelf volgt daar altijd op. Waarop mijn antwoord meestal is, iemand moet zich hier toch druk over maken? De rest doet het niet.

Zo is het soms ook met zaken die je hoort. Door mijn werk, maar waarschijnlijk ook door mijn benaderbaarheid hoor ik veel, heel veel. Laat ik voorop stellen dat ik met 2/3 niks doe, omdat ik mensen niet wil beschadigen, of omdat ik het maar van 1 kant hoor. Over het algemeen klopt het wat ik hoor, want onderbouwd door beeld, documenten etc., maar ik kan er niet altijd wat mee. Deze maand kreeg ik het een en ander te horen over de sloop van het Poorthuis en dan niet in positieve zin. De beelden gezien te hebben, maar ook het artikel in de Baarnsche Courant over het raken van een gasleiding wat dusdanig was dat de brandweer moest uitrukken, noopte mij tot het stellen van mondelinge vragen, want het kan toch niet zo zijn dat schoolkinderen doordat er een planning gehaald moet worden blootgesteld worden aan gevaar. De beantwoording was dusdanig, dat ik eigenlijk compleet uit het veld geslagen de raadsvergadering vervolgde. Een gevoel van woede en onmacht bekroop mij en verdween niet gedurende de vergadering en om eerlijk te zijn ook daarna niet meer. Het appje van Edwin “je hebt er geen zin meer in” bracht nog enige focus terug, maar de emotie verdween niet.

Niet alleen bij mij emotie, je zag het bij iedereen. Er is een nieuwe werkelijkheid, de verkiezingen komen er aan en dus wordt het scherper. Het noopt sommige zelfs tot het verzuchten dat ik maar liever geen vragen moet stellen, of liever tekenen bij het kruisje, want het college doet zo z’n best.
Of zoals een raadslid sprak over puin in de buik vanwege het wantrouwen richting het college. Toen moest ik denken aan “Zalig zijn zij die niet zien en toch geloven” een bekende uitspraak uit de Bijbel, uit het Evangelie volgens Johannes (20:29)

Als mijn emotie er niet meer is, dan is de passie verdwenen.

Ik wens iedereen een hele fijne vakantie en ook mijn politieke tas ligt even in de hoek. Maar, ook tijdens het reces hoor ik nog voldoende…