En over tot de orde van de dag…

lijstschoutenmrt 28, 2025

Afgelopen woensdag was er een op z’n minst gezegd bewogen raadsvergadering. Dit kwam vooral door het mede door mij aangevraagde interpellatie debat aangaande het ontbreken van de juiste vergunningen ten behoeve van het AZC. Met andere woorden de vergunningen zijn er niet om op de plek van de voormalige marechaussee kazerne een asielzoekerscentrum te mogen voeren.

In een stevig debat werd het gehele college hierop aangesproken en tijdens dit debat laaide de emoties hoog op. Dat is jammer, want dat haalt de kern van het debat weg.
In het artikel wat vandaag in de Gooi & Eemlander verscheen staat een goede weergave van deze avond.

Een interpellatie debat is een zwaar instrument voor de raad om iets aan de kaak te stellen wat niet goed gaat. Hier wordt (dat mag je aannemen) niet lichtzinnig over gedacht. Ook door ons (samen met Roy Bruins van de ChristenUnie) niet, weken voorbereiding en telkens de vraag stellen aan elkaar doen we hier goed aan?
Dat mag je ook verwachten van twee van de meest ervaren raadsleden van deze gemeenteraad. Dat wij samen dit debat hebben aangevraagd, is omdat we beide niet tevreden (understatement) zijn over de gang van zaken en daar heeft een ieder afzonderlijk zijn redenen voor.

Mijn redenen heb ik korst samengevat uitgesproken in de raad:

“Ik ben erg van het principe gelijke monniken, gelijke kappen en zeker als het de overheid aangaat. Want stel dat er een inwoner of ondernemer iets doet zonder dat de juiste vergunning is verleend? Dan wordt er wel handhavend opgetreden, of stel dat er “vergeten” is een vergunningsaanvraag te behandelen, dan wordt er geen spoedprocedure gestart, of stel dat er een termijn van 6 weken voor bezwaar is, wat effectief er maar 5 zijn en dit wordt overschreden, dan wordt er wel strak gehandhaafd, of stel dat het gemeentelijke besluit binnen 6 weken afgehandeld moet worden, dan wordt bij overschrijding van de termijn, diezelfde termijn wel verlengd.

Dat is meten met twee maten en dat is hier ook het geval. Dat kan en mag je niet accepteren.”

Na de uitleg van het college bij monde van “verantwoordelijk” wethouder Eijbaard met daarbij zijn oprechte excuses hebben wij als indieners gemeend toch nog een motie van afkeuring in te dienen, omdat het onderwerp te zwaarwegend is en dit hoe oprecht ook niet afgedaan kan worden met sorry en dus was een spreekwoordelijke tik op de vingers op z’n plaats wat ons betreft. Het had ook een draai om de oren kunnen zijn (motie van wantrouwen), maar juist de uitgesproken spijtbetuiging heeft dat voorkomen.

Dat de emoties hierdoor hoog opliepen, dat is jammer, maar uiteraard nooit de bedoeling van een dergelijk debat (met de daarbij ingediende motie), maar natuurlijk begrijp zelfs ik dat het niet fijn is om aangesproken te worden op fouten, dat is voor niemand plezierig. Het is echter nooit persoonlijk, het is zakelijk en niet meer dan dat. Dat is ook de reden dat het hele college is aangesproken en niet allen de op dit moment politiek verantwoordelijke wethouder of de vorige portefeuillehouder op dit dossier.

De kou moet uit de lucht, daarom heeft de voorzitter besloten om de rest van de vergadering uit te stellen tot dinsdag 1 april. Uit eerdere ervaringen van laten we zeggen een jaar geleden weet ik dat dit die kou nooit meer helemaal uit de lucht gaat en dat dit mijn raadswerk in de toekomst weleens kan bemoeilijken. Had ik het dan beter niet kunnen doen? Nee, want als je fouten al niet eens meer kan benoemen als raadslid en daarbij ook de passende instrumenten gebruikt, dan heb je naar mijn mening de essentie van het raadswerk niet begrepen.