Zaken doen…

Het was me het maandje wel weer en dat is op z’n Hollands gezegd een understatement. Over het interpellatie debat is genoeg gezegd en over de daarna ingediende motie van afkeuring eigenlijk ook wel. Al wilde sommige mij tot een uitspraak verleiden over het intro van Roy Bruin, maar dat was zijn intro en als je goed geluisterd hebt, dan had hij ook een punt. Maar, het was zijn intro en die van mij was vanuit andere invalshoek.
Er zal wel weer op gereageerd worden hieronder en dat is natuurlijk prima en zeker voor het algoritme en tja wat moet je anders als je eigen clubje al tijden niks communiceert.

Tja, en zo loopt de maand dan ook weer anders dan verwacht, want ging ik er nog vanuit dat tijdens de gewone cyclus er voldoende gemotiveerd gesproken was over een drietal moties die ik in wilde dienen, dan blijkt dat je er toch nog wel voor aan het werk moet. Het gaat namelijk niet vanzelf, wat dat betreft is het net zaken doen, het komt je niet aanwaaien zeg maar. Al is er wel een heel groot verschil, als je namelijk met het zaken doen elkaar de hand schud en de deal dus is gesloten, dan is dat wat het is en kan je daar vanop aan. In de politiek is niks zeker, want dat is het pas als de hamer is gevallen. Dat deze laatste zin gewoongoed is binnen de politiek is als je het goed beschouwd een triest constatering, want strikt genomen houdt dat in, dat je niemand op z’n woord kan geloven. Dat bleek ook deze maand maar weer, want niet voor het eerst werd een eerdere toezegging zonder veel argumentatie teniet gedaan en hoewel dit dus niet voor het eerst was, went het nooit, althans bij mij niet. Bij mij is nog steeds een man een man, een woord een woord. Zo doe ik het liefst zaken, in het werkzame leven, maar ook in de politiek. Dat daar soms daarna iets op papier moet, dat is wat mij betreft een formaliteit, want ik heb tenslotte het woord gekregen en dat zou moeten volstaan.

Hoe anders is het in de politiek, waar valsheid en achterbaks niet ongewoon zijn, waar men het een predikt en het ander doet, maar dat dan wel bij voorkeur achter gesloten deuren. Waar men “we moeten lief zijn voor elkaar” roept al dan niet via een rapport van een extern adviseur, maar waar diezelfde mensen het tegenovergestelde doen, maar dan nooit in de openheid, want daar zijn de ze joviale jongen, maar er komt een dag dat ook zij er niet meer toe doen en dan blijft er bitter weinig over als je niet voor je principes gestaan hebt. Dan is het slecht zaken doen.

Natuurlijk denk ik er weleens over na of al mijn “principiële” actie nou zo handig zijn, of staat dat juist het zaken doen in de toekomst in de weg? Maar, moet je dan dat gene waarvan jij denkt dat het het juiste is verloochenen, omdat je later misschien nog iets voor elkaar wil krijgen? Hoever ga je, of hou je vast aan de gedachte dat het altijd om de inhoud moet gaan en nooit om de persoon. Steun je de motie omdat deze gewoon inhoudelijk goed is, of steun je niet omdat je de indiener een eikel vindt? Voor mij is de afweging altijd de inhoud geweest en daar heb ik geen rapport voor nodig.

Ik wens jullie prettige zaken…

Tino