Een nieuwe werkelijkheid…

Het was met het maandje wel en om dat kort en bondig in een column te beschrijven is eigenlijk een ondoenlijke uitdaging. Sowieso is het vaak voor mij al lastig om mijn column kort te houden, maar deze keer…

Het grote nieuws is natuurlijk dat mijn oude partij VoorBaarn uit de coalitie is gestapt. Naar mijn mening een dapper, maar noodzakelijk besluit als je nog iets van het VoorBaarn geluid wil laten horen. De intentie is alleen niet slechts ingegeven door de aanstaande verkiezingen, er speelt natuurlijk meer en dat gevoel van keurslijf had ik al even geleden. Hoe de paarse handschoen nu definitief opgepakt gaat worden, zal de toekomst uitwijzen. Geluiden dat ik me weer zou aansluiten verwijs ik echter gelijk naar het land der fabelen.

Een veel gehoorde vraag de afgelopen dagen aan mij is natuurlijk hoe ik er tegenaan kijk en wat ik er van vind? Laat ik voorop stellen dat de keuzes die destijds gemaakt zijn vooral op mijn conto komen en zoals eerder gezegd neem ik daarvoor ook de verantwoordelijkheid, daar loop ik trouwens nooit voor weg. Mijn insteek was (en daar sta ik nog steeds achter) om de winnaars van de verkiezingen te belonen, dat het lastig zou worden, wisten we toen ook al.

De uitvoering bleek lastiger te zijn en ja dan komt bij mij de spijt om de hoek kijken, spijt van de keuzes die ik gemaakt heb en die ik met de wijsheid van nu, nooit meer zou maken. Het is het leerproces van een (te) snel opkomende partij met weinig tot geen ervaring. Daarbij ga ik er altijd vanuit dat als je afspraken maakt je deze ook nakomt en er niet een andere verborgen agenda op na houdt. Als je dan ook nog meer dan eens jouw mening wil doordrukken, wat je trouwens meer en meer ziet ook in de landelijke politiek, dan is een definitieve breuk nooit ver weg. Waarmee ook duidelijk is, dat alle en dan bedoel ik ook alle partijen eens goed in de spiegel moeten kijken, want de zwarte piet doorschuiven naar VoorBaarn is niet alleen goedkoop, maar vooral bezijden de waarheid en daarom niet terecht. Het fatsoen om niet te beschadigen lijkt daarmee die waarheid in de weg te staan, maar het is niet (meer) aan mij.

Door de breuk in de coalitie ontstaat er wel een nieuwe politieke werkelijkheid en dat openbaarde zich gisterenavond in optima forma. Dat dit leidt tot soms zure gezichten bij het college, tja dat is dan maar zo. Wen er maar aan zou ik zeggen. Wat dan weer niet inhoudt dat ik overal met gestrekt been in ga, dat is niet nodig en vooral ook niet wenselijk. Vooral niet voor ons mooie en dierbare Baarn, want onze inwoners en ondernemers zijn niet gebaat bij gedoe, dus moet er gewoon gewerkt worden en dat is wat anders dan slechts op de winkel passen.

Een nieuwe werkelijkheid, kan voor sommige beklemmend werken, maar is voor andere weer verfrissend. Dan denk ik nog wel eens terug aan de woorden van Heidi van Otten (voormalig fractievoorzitter van GroenLinks) die bij haar afscheid in algemene zin zei, het is jammer dat we zo weinig het gesprek met elkaar hebben gehad. Dat zijn wijze woorden die ik altijd zal onthouden en waar ik aan toe wil voegen, dat een gesprek bestaat uit zenden, maar zeker ook uit ontvangen. Zo’n gesprek heb ik gisteren in de late nachtelijk uren gehad, met een klein divers politiek gezelschap. Dat is ook een nieuwe werkelijkheid en geeft ook weer hoop. Voor mij dan.

Tino